Monthly Archives Październik 2015

Dodatkowe uwagi na temat różnych technik relaksacji możemy znaleźć w piśmiennictwie polskim w książce prof. Romanowskiego omawiającej teorię i metody ćwiczeń relaksowo-koncentrujących (wydanej w roku 1973 przez PZWL), w książce T. Paska o jodze wydanej w roku 1970 przez PZWL.

Stymulowanie to, według Kretschmera, występuje u zwierząt, dzieci i osób o niedojrzałej osobowości reakcje udawania, pozorowania jakichś własnych stanów w celu uzyskania psychicznej korzyści lub uniknięcia przykrości.

Intelektualizacja jako mechanizm obronny polega na rozumowym analizowaniu uczuć, pragnień, zachowań własnych i cudzych, które budzą lęk i obniżają dobre mniemanie o sobie. Zajmowanie się drażliwym problemem na płaszczyźnie intelektualnej pozbawia ten problem przykrej emocjonalnej otoczki. Jednocześnie rozmawianie o problemie, myślenie o nim, analizowanie go jest jakąś formą kontaktu z nim bez odczuwania przykrych uczuć.

Wzrasta zaufanie do siebie. Obraz siebie staje się bardziej pozytywny. Następuje wzrost akceptacji siebie, a nawet akceptacji tego, że człowiek przeżywa stany lękowe. Następuje pogodzenie się z koniecznością przeżywania lęków. Konieczność ta nie jest już taka beznadziejna, bo na lęki znajduje się „sposób”.

Techniki tej można nauczyć się w czasie 2-3 seansów z terapeutą, z tym że oprócz ćwiczeń z instruktorem, trzeba ćwiczyć parę razy po 10 -15 minut dwa razy dziennie samemu. Trening techniki relaksacji Jacobsona w modyfikacji Morrisa obejmuje 39 ćwiczeń. Każde z ćwiczeń, każdy „krok” techniki trwa około 10 sekund. Między poszczególnymi ćwicżeniami robi się pauzy trwające od 10 do 15 sekund.

Laughlin określa racjonalizację jako mechanizm psychiczny, działający bez udziału świadomości, polegający na tym, że człowiek nie zdając sobie z tego sprawy PRZEKSZTAŁCA własne motywy, odczucia, pragnienia, które są dla niego nie do przyjęcia, odrażające, nie licujące z godnością – na motywy, uczucia, pragnienia, które może świadomie zaaprobować i tolerować, które są bardziej licujące z poczuciem własnej godności (Laughlin, 1970, s. 251).

Jednostka niedojrzała, źle przystosowana przeżywa często konflikty, wobec których jest bezradna. Szczególnie konflikty między dwiema występującymi jednocześnie wzajemnie sprzecznymi potrzebami czy pragnieniami. Konflikty między naciskami silnych potrzeb a moralnością jednostki, jej ideałami i konflikty między naciskami silnych potrzeb a ograniczeniami rzeczywistości.

Praktykowanie medytacji wprowadza organizm człowieka w dwa specyficzne stany psychofizjologiczne: w stan odprężenia, relaksu i w stan specyficznej wibracji. Wprowadzenie organizmu w stan głębokiego odprężenia – umożliwia znoszenie przykrych uczuć i znoszenie pojawiających się w świadomości myśli i wyobrażeń nasyconych lękami, urazami i stresami. Stan głębokiego relaksu umożliwia też przedarcie się do świadomości stłumionych i wypartych traumatycznych przeżyć i przez to rozładowanie starych urazów i stresów.

Przez ten mechanizm obronny rozumie Laughlin nieświadomie przebiegające procesy, w wyniku których jednostka degraduje i pomniejsza EMOCJONALNE znaczenie przeżytych kiedyś przez nią zdarzeń.

Lęk ten mogą wywołać także żarty dorosłych na temat kastracji. Żarty te nawiasem mówiąc mają według Bluma znaczenie psychoterapeutyczne dla samych dorosłych. Za pomocą nich zmniejszają oni swoje własne lęki przed kastracją (B 1 u m, 1964, s. 86 – 87).

Schultz przestrzega przed nadmiernym stosowaniem ćwiczeń mających na celu ochładzanie czoła. U osób nastawionych negatywistycznie, przeżywających nieświadome opory, ćwiczenia te mogą prowadzić do skutków wręcz przeciwnych, wywołując wrażenie napięcia i gorąca (Schultz, 1960, s. 185- 186).

Otóż sytuacje, ludzie, zdarzenia, na których nauczyliśmy się w najwcześniejszym dzieciństwie rozładowywać stany napięcia zwane potrzebami, będą stanowiły w późniejszym życiu dla tych potrzeb BODŹCE WYZWALAJĄCE.

Laughlin określa idealizację jako mechanizm psychiczny polegający na tym, że człowiek PRZECENIA i emocjonalnie wyolbrzymia znaczenie jakiegoś obiektu czy osoby. Przecenianie znaczenia osoby lub obiektu wyraża się zazwyczaj jako kierowanie na te osoby lub obiekty uwagi, interesowanie się nimi, nadawanie im wielkiego znaczenia, wyolbrzymianie cech „dobrych” i niedostrzeganie „złych”.