Blum nazywa kompleksem Edypa miłość dziecka – chłopca do matki oraz nieświadomą nienawiść do ojca. Zdaniem Bluma więź chłopca z matką w tym okresie życia jest zabarwiona nieświadomymi, silnymi pragnieniami seksualnymi. Chłopiec pragnie usunąć ojca, jako przeszkodę stojącą (zdaniem dziecka) na drodze do zaspokojenia tych impulsów. Chłopiec przeżywa fantazje, w których znajduje się na miejscu ojca – rywala. Przeżywa pragnenia, aby znaleźć się na miejscu ojca. Tego rodzaju pragnienia i fantazje bywają nazwane POZYTYWNYM kompleksem Edypa. Wyróżnia się także NEGATYWNY kompleks Edypa, w którym miłość ojca zajmuje dominujące miejsce, a nienawidzi się matki, która w tym wypadku odczuwana jest jako element przeszkadzający. Powstaniu kompleksu Edypa sprzyjają następujące przeżycia i okoliczności wychowania dziecka:
– 1) zdarzenia traumatyczne takie, jak np. przedwczesne uwiedzenie rzeczywiste lub przeżywane tylko w wyobraźni,
– 2) zaobserwowanie przez dziecko seksualnych scen pomiędzy rodzicami lub innymi osobami dorosłymi,
– 3) narodziny nowego dziecka, które domaga się zwiększonego zajmowania się nim przez matkę (Blum, 1964, s. 92).
Freud pisze, że kompleks Edypa powstaje wtedy, kiedy u małego chłopca następuje zachwianie proporcji między tendencją do identyfikowania się z postacią ojca i pragnieniem miłości matki.
Z chwilą kiedy pragnienie posiadania matki wyłącznie dla siebie stanie się silne, identyfikacja z ojcem przybiera odcień wrogości i zamienia się w chęć usunięcia ojca i zastąpienia go u boku matki. Kiedy to się stanie, postawa chłopca wobec ojca nabiera charakteru ambiwalentnego. Chłopiec podziwia ojca i odczuwa do niego niechęć, kocha go i odczuwa wobec niego wrogość. Ambiwalentna postawa wobec ojca oraz czułe pożądanie matki składa się według Freuda na treść PROSTEGO POZYTYWNEGO KOMPLEKSU EDYPA.
Leave a reply