Dodatkowe uwagi na temat różnych technik relaksacji możemy znaleźć w piśmiennictwie polskim w książce prof. Romanowskiego omawiającej teorię i metody ćwiczeń relaksowo-koncentrujących (wydanej w roku 1973 przez PZWL), w książce T. Paska o jodze wydanej w roku 1970 przez PZWL.
Krótkie instrukcje prowadzenia treningu autogennego znajdują się w książce A. Koglera wyd. w 1975 r. przez Słowackie Wydawnictwo Wychowania Fizycznego. Dobrym praktycznym przewodnikiem dla praktyki uprawiania treningu autogennego według metody Schultza jest artykuł prof. J. Stroj- nowskiego opublikowany w Rocznikach Filozoficznych KUL w roku 1976 (T. XXIV, z. 4). jako forma autopsychoterapii
Przedstawiamy tu charakterystykę i praktyczne sposoby uprawiania medytacji w oparciu o książkę znakomitych specjalistów z tej dziedziny Schwäbischa i Siemsa. Obydwaj autorzy zajmują się praktycznie medytacją jako jedną z form terapii i autopsychoterapii. Polecają oni praktyczne uprawianie formy medytacji najbardziej ,,strawnej” dla współczesnego człowieka Zachodu, wolnej od pseudomistycznych i pseudofilozoficznych naleciałości, jakimi często okrasza się uprawianie medytacji.
Schwäbisch i Siems traktują medytację jako metodę autopsychote- rapii i higieny psychicznej rozumianej jako utrzymywanie i wzmaganie zdrowia psychicznego. Podejście tych autorów do problematyki medytacji jest, jak piszą, praktyczne, fizjologiczne. Traktują medytację jako jedną z metod, które może stosować psycholog i psychiatra o różnych orientacjach, zarówno psychoanalitycznej, jak i typu Rogersa, czy psychoterapii behawioralnej. Uwzględniają także punkt widzenia mistyków oraz praktyków Wschodu.
Pisząc o medytacji pokazują jej mechanizm fizjologiczny oraz jej działanie na tle różnych podejść psychoterapeutycznych. Chodzi tu o pokazanie, na ile oddziaływanie medytacji jest podobne do [psychoterapii typu Rogersa, typu psychoanalitycznego, typu psychoterapii behawioralnej, oraz innych odmian i technik psychoterapii (Schwäbisch, Siems, 1976, s. 10 – 12).
Leave a reply