Na niektóre z tych praktyk naprowadziły lekarzy przypadkowe doświadczenia. Np. neurochirurg Penfield zauważył, że podczas operacji na korze mózgowej, kiedy drażni się prądem elektrycznym określone partie kory mózgowej, to drażnienie to wywołuje przeżywanie uczuć i obrazów z odległej przeszłości operowanej osoby.
Coraz częściej porównuje się mózg osoby poddawanej psychoterapii do zapisanej taśmy magnetofonowej, na której są zapisane wszystkie przeżycia, urazy, stresy i inne doświadczenia. Psychoterapia polegałaby na umiejętności odczytania tej taśmy i na daniu możliwości pacjentowi, aby sam wysłuchał tych zapomnianych budzących lęk melodii, i w ten sposób doprowadził do ich „odegrania”, a potem skasowania.
Rozładowywanie starych urazów i stresów w medytacji nie polega jak w psychoterapii na wzmacnianiu emocji związanych ze starymi urazami i stresami, ale na ZWIĘKSZENIU WYCZULENIA osoby medytującej, na ZWIĘKSZENIU WYCZULENIA JEJ PERCEPCJI, tak, aby mogła ona „spostrzec” i zidentyfikować, a potem wyrazić i rozładować wyparte uczucia i wyobrażenia.
Ponieważ emocje i uczucia są związane z jakimiś obrazami, w czasie praktyk medytacyjnych dochodzi do percepcji określonych wyobrażeń naładowanych określonymi emocjami, np. widoków zwierząt, ludzi, jakichś sytuacji i związanych z tym emocji.
Powtarzanie mantry może też stanowić jakiś rodzaj drażnienia kory mózowej, co powoduje podobnie jak w doświadczeniach Penfielda wyzwalanie stłumionych i zapomnianych przeżyć. Drugim obok zwiększenia wrażliwości elementem działania medytacji na rozładowanie starych stresów jest wprowadzanie siebie w stan głębokiego odprężenia. Stan głębokiego odprężenia jest przyjemny, związany z przyjemnymi wrażeniami ustrojowymi, łączy się też z wieloma innymi przyjemnymi doznaniami, np. towarzyszy mu uczucie wewnętrznego spokoju, pogody. Te przyjemne uczucia i wrażenia sprawiają, że człowiek może „strawić” to, co stłumione, to, przed czym uciekał w obawie doznania przykrych uczuć.
Leave a reply