Prace eksperymentalne były m. in. wykonane przez H. L. Wil- liamsa i innych badaczy skupionych w amerykańskim Instytucie im. Waltera Reeda, przez L. J. Westa z Oklahomy, a również w Cambridge, pod kierunkiem R. T. Wilkinsona, oraz w Edynburgu przez I. Oswalda i innych. Wyniki tych badań ujawniają głębokie, choć krótkotrwałe zmiany psychiczne. Zmiany te układają się w znane zespoły psychopatologiczne. Najczęściej wystę- li pują zaburzenia świadomości o cechach stanu majaczeniowego (delirium). Badani – podobnie jak to ma miejsce w delirium alkoholowym – doznają omamów, zwłaszcza wzrokowych, w postaci scen wzbudzających strach, płomieni ogarniających otoczenie, owadów przylegających do skóry. Omamy i iluzje nadają otoczeniu wygląd niesamowity, co znajduje wyraz w wypowiedziach w trakcie stanu majaczeniowego, jak i w wyjaśnieniach udzielanych już po jego wygaśnięciu, tj. po kilkunastogodzinnym śnie.
Obok zaburzeń spostrzegania, w stanach majaczeniowych ochotników poddanych badaniom, stwierdzano typowe zaburzenia orientacji co do czasu i otoczenia, niepokój ruchowy, urojeniową interpretację rzeczywistych wydarzeń lub wręcz urojenia prześladowcze i odnoszące, zwykle w postaci pogłębiającego się przekonania, że padli ofiarą jakiegoś spisku i życiu ich grozi niebezpieczeństwo. Jeden z badanych rzucił się z przerażeniem do ucieczki „rozpoznając” w lekarzu przedsiębiorcę pogrzebowego, który przyszedł go pochować. Zaburzeniu ulega również tok myślenia, który ulega rozkojarzeniu a nawet splątaniu, tak że wypowiedzi stają się niezrozumiałe dla otoczenia.
Leave a reply