DYSOCJACJA I FANTAZJOWANIE

Laughlin określa dysocjację jako mechanizm obronny, który polega na tym, że jednostka oddziela treść emocjonalną, afekt, uczucie związane z jakąś ideą, sytuacją, obiektem lub związkiem.

Termin dysocjacja wprowadził do psychiatrii P. Janet. Rozumiał on przez dysocjację rodzaj siły psychicznej, działającej w kierunku wprost przeciwnym, do działania innej siły – integracji. Integracja jest siłą scalającą różne aspekty działania człowieka, różne elementy jego struktury osobowości w jakimś jednym kierunku, zgodnie z jakimś głównym trendem życiowym jednostki. Dysocjacja jest siłą zmierzającą do rozkładania struktur osobowości (Laughlin, 1970, s. 96).

Istnieją różne formy dysocjacji. Może ona przybierać formę amorficzną, bezpostaciową. Człowiek przeżywa wtedy jakieś bliżej nie określone, nie związane z niczym uczucia, jakieś nieokreślone lęki, niepokoje, uczucia zdziwienia w stosunku do własnej osoby.

Istnieje też patologiczna forma dysocjacji, występująca w chorobach psychicznych, określana jako fuga, amnezja, utrata świadomości, depersonalizacja, zmiana osobowości. Częstymi przykładami dysocjacji występującej w trudnościach przystosowania jest oddalanie od siebie poczucia odpowiedzialności za popełniony jakiś budzący lęk i obniżający respekt dla siebie uczynek. Laughlin podaje przykład studenta, który spowodował katastrofę samochodową i zabił w niej trzech swoich kolegów. Nie czuł się zupełnie winny ani odpowiedzialny za ich śmierć. Każdy musi umrzeć – twierdził – widocznie tak im było przeznaczone (Laughlin, 1970, s. 97 – 101).

FANTAZJOWANIE jest zdaniem Laughlina mechanizmem, w którym człowiek rozładowuje swoje nie aprobowane przez siebie popędy, ulega nie aprobowanym przez siebie skłonnościom i uczuciom w grze wyobraźni.

Gra wyobraźni, działanie w fantazji spełnia kilka funkcji: służy jako substytut realnego działania, które jednostka odbiera jako niebezpieczne lub nieodpowiednie dla siebie. Dotyczy to zwłaszcza rozładowania własnej agresywności, wrogości, pragnień seksualnych. Fantazjowanie upiększa własne działanie oraz stanowi jakby wprowadzenie do realnego działania, które dzięki temu może być mniej gwałtowne.

Przykładem fantazjowania jest opisywane przez Laughlina zachowanie 29-letniej pacjentki, która odczuwała intensywną wrogość do,męża i wyparła te uczucia. Przeżywała ona często obrazy, w których widziała, jak wchodziła delegacja z miejsca pracy, gdzie mąż pracował, i składała jej kondolencje z powodu śmierci męża (Laughlin, 1970, s. 110, 115).

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>