Laughlin określa projekcję jako mechanizm psychiczny, działający bez udziału świadomości, polegający na tym, że człowiek RZUTUJE na inne osoby, PRZYPISUJE innym osobom te reakcje i cechy osobowości, których u siebie nie aprobuje, które od siebie odrzuca (Laughlin, 1970, s. 221).
Projekcja jest mechanizmem działającym odwrotnie do introjekcji. W introjekcji jednostka rzutuje uczucia nie aprobowane przez siebie na własną osobę, w projekcji rzutuje nie aprobowane przez siebie uczucia i inne cechy i reakcje osobowości na inne osoby. W ten sposób NIE DOPUSZCZA do uświadomienia sobie tego, co zostało wyparte.
Klasycznym przykładem działania projekcji jest rzutowanie własnych wrogich uczuć, które jednostka odczuwa do ludzi, na innych ludzi. W ten sposób, według klasycznego już dzisiaj stwierdzenia, „on nie nawidzi mnie” oznacza w rzeczywistości, że „ja nienawidzę jego”.
Laughlin podaje przykład 19-letniego studenta, który zgłosił się na psychoterapię z powodu trudności w koncentracji i niezdolności do uczenia się. Student utrzymywał, że dokucza mu to, że inni ludzie uważają go za nudziarza, egoistę, i w ogóle nie lubią go. Lubił on zebrania towarzyskie i wieczorami bywał „duszą” towarzystwa. Rankiem znów nachodziły go ponure myśli o tym, co sądzą o nim inni ludzie. W dalszym procesie psychoterapii okazało się, że student był wrogo nastawiony do ludzi. Miał silną potrzebę wyczynu, która wyrażała się w pragnieniu współzawodnictwa z innymi. Własną wrogość i tendencję do współzawodnictwa wyparł. Nie zdawał sobie z niej sprawy i przypisywał innym wrogie nastawienie do niego (Laughlin, 1970, s. 222-223).
Leave a reply