Przez ten mechanizm obronny rozumie Laughlin nieświadomie przebiegające procesy, w wyniku których jednostka degraduje i pomniejsza EMOCJONALNE znaczenie przeżytych kiedyś przez nią zdarzeń.
Zazwyczaj chodzi tu o dewaluowanie takich zachowań, które budzą lęk, dezaprobatę, obniżają poczucie własnej godności, ranią miłość własną. Mechanizm ten służy głównie jako obrona dobrego mniemania o sobie i jest zaliczany przez Laughlina do mechanizmów obronnych wyższego rzędu.
Dzięki stosowaniu mechanizmu retrospektywnej dewaluacji przeżyte kiedyś urazy, odtrącenia, niepowodzenia, frustracje, utrata czegoś cennego stają się mnidj ważne, stają się łatwiejsze do zniesienia.
Przedmiotem retrospektywnej dewaluacji mogą stać się różne zachowania jednostki: stosunki pozamałżeńskie, uwiedzenia, niepowodzenia we współzawodnictwie, rozpad jakichś związków uczuciowych.
Mechanizm retrospektywnej dewaluacji jest spokrewniony z mechanizmami kompensacji i dysocjacji. W tym ostatnim przypadku człowiek dewaluując retrospektywnie jakieś zdarzenie, jakiś swój czyn mówiąc o sobie, że działa tak, jakby to „nie był on”, patrzy na siebie w tym czasie jak na kogoś obcego, ma wrażenie, jakby to były nie jego własne myśli, nie jego własne ciało (Laughlin, 1970, s. 484 – 486).
UJAWNIANIE IGNORANCJI I NIEMOŻNOŚĆ WYKONANIA CZEGOŚ. Jest to odmiana mechanizmu obronnego polegającego na tym, że człowiek, nie zdając sobie sprawy, o co tu chodzi, nie może czegoś się nauczyć, zapamiętać, skupić na czymś uwagi. Zachowuje się tak, jakby zupełnie był nie z tego świata i zupełnie nie orientował się w sytuacji. Broni się w ten sposób przed uświadamianiem sobie bolesnych dla siebie faktów, przykrych uczuć, czegoś, co go obraża lub obniża poczucie własnej godności. Nie może wykonywać pewnych czynności, w których mogłoby dojść do kompromitacji lub których wykonywanie nie jest zgodne z obrazem siebie.
Jest to unikanie działania pod pozorem niewiedzy, jak działać i czego się trzymać. Mechanizm ten jest spokrewniony z selektywnym brakiem uwagi i z odmianą zachowań określanych jako „strusia polityka” (Laughlin, 1970, s. 489).
Leave a reply