Słabe Ego

W pracach autorów operujących pojęciami psychoanalitycznej teorii osobowości spotyka się różne objawy „słabości Ego”. Blum wymienia jako objawy słabego Ego: brak poczucia rzeczywistości, słabe odróżnianie siebie od nie-siebie, nierealistyczne spostrzeganie świata, bądź to w postaci mglistej, globalnej, bądź jako to, co dostarcza zaspokojenia głodu lub jest źródłem przykrości i frustracji.

Obraz siebie ma zabarwienie narcystyczne, wyrażające się w przecenianiu wszystkiego, co własne. Poczucie wszechmocy realizowane jest nie w rzeczywistym działaniu, tylko w marzeniach na jawie.

Występuje niezdolność do powściągu, do oparcia się naciskom własnych potrzeb i popędów. Występuje też silne pragnienie zaspokojenia głodu, opieki, oparcia, wyrażania agresywności. Niedojrzałe Ego wyraża się w przeżywaniu ciągłego lęku przed doznaniem fizycznego lub psychicznego urazu, lęku przed utratą miłości, opieki, oparcia.

Cechą słabego Ego jest „nierealistyczne” myślenie, w którym jednostka nie kieruje się logiką, a spełnianiem własnych pragnień. Jednostka o słabym Ego ocenia większość działających z zewnątrz i z wewnątrz organizmu bodźców jako groźne dla niej i niebezpieczne i stosuje dla obrony przed nimi prymitywne mechanizmy obronne: wypieranie, zniekształcanie, reakcje upozorowane. Osoba o niedojrzałym Ego jest zmienna emocjonalnie, łatwo przechodząca od euforii do lęku i przygnębienia (Blum, 1964, s. 33- 36, 62-66).