KONWERSJA

Pojęcie konwersji wprowadzili w r. 1894 Breuer i Freud na oznaczenie zachowania, w którym energia jakiejś nie tolerowanej przez jednostkę potrzeby czy popędu zostaje przemieniona na fizyczne symptomy, za pomocą których popęd dochodzi do głosu.

Laughlin określa konwersję jako mechanizm obronny, w którym jakieś tendencje zachowania, których uświadomienie wyzwala silne lęki, zostają WYRAŻONE w jakiejś SYMBOLICZNEJ formie za pomocą symptomów fizycznych. W mechanizmie tym wyrażają się w zakamuflowanej formie nie tylko nieaprobowane tendencje działania, ale także FORMY OBRONY PRZED TYMI TENDENCJAMI (Laughlin, 1970, s. 32).

Mechanizm konwersji „korzysta” z właściwości wspólnej wyżej zorganizowanym zwierzętom i dzieciom, polegającej na umiejętności KOMUNIKOWANIA swoich stanów, zamiarów bez pomocy języka, za pomocą brzmienia głosu, postawy ciała, wyrazu twarzy.

Częstymi przypadkami konwersji są występujące w procesach psychoterapii bóle głowy. Częste są przypadki pseudoparałiżu dziecięcego, dzięki którym dziecko uzyskuje od rodziców zwiększone zainteresowanie. Za pomocą tych reakcji dziecko „karze” swoich rodziców za frustracje, jakie z powodu ich przeżywało, i jednocześnie KARZE siebie za wrogość odczuwaną do rodziców.

W Teakcjach konwersji, np. w histerycznych paraliżach, następuje częściowe wyrażenie i rozładowanie świadomie nieaprobowanych impulsów, pragnień, życzeń. Występuje symboliczne wyrażenie i zamanifestowanie sposobów obrony przed tymi pragnieniami i życzeniami. Paraliże są jednocześnie formami karania siebie za „posiadanie” myśli, pragnień i życzeń, które są „nie do przyjęcia” (L a u g h 1 i n, 1970, s. 33-56).