OMDLENIE, ROBIENIE SIĘ CHORYM

OMDLENIE, ROBIENIE SIĘ CHORYM i słabym jako mechanizm obronny. Omdlenie jest prymitywnym automatycznie działającym mechanizmem obronnym, za pomocą którego człowiek, nie zdając sobie z tego sprawy, NIE CHCE PERCYPOWAC pewnych bodźców, sytuacji, które budzą lęk, obniżają poczucie własnej godności i miłość własną.

Mechanizm ten jest podobny do innych mechanizmów działających w tym samym celu: osłabienie lub uniemożliwienie zdawania sobie sprawy z pewnych uczuć, zdarzeń, pragnień. Wyraża się to jako niezdolność do skupienia uwagi, utrata lub osłabienie pamięci, utrata (chwilowa) zdolności widzenia, słyszenia itp.

Omdlenie jako mechanizm obronny działa w ten sposób, że człowiek nagle traci świadomość nie z powodów organicznych, np. jakiegoś urazu, uderzenia, lecz z powodów PSYCHICZNYCH. Mechanizm ten jest odmianą częściowej dysocjacji. Przykładem działania tego mechanizmu obronnego jest zemdlenie uczennicy, kiedy -surowy nauczyciel historii zaczął ją nagle pytać. Zemdlenie matki, której ukochany syn przedstawił kartę wcielającą go do wojska podążającego na front. Jeszcze innym przykładem jest omdlenie młodej damy na filmie przedstawiającym problemy higieny życia seksualnego.

Mechanizm ten działa zazwyczaj wtedy, kiedy OCZEKIWANE ze strachem zdarzenie pojawi się nagle, wtedy kiedy jednostka nie spodziewa się tego. Charakterystyczne dla omdlenia jako mechanizmu obronnego jest także, zdaniem Laughlina, to, że zdarza się ono tylko raz w określonych okolicznościach. Pojawiające się po raz wtóry takie same bodźce i sytuacje nie wywołują z reguły reakcji omdlenia jako psychicznej obrony przed urazem psychicznym. Jednak powtarzające się omdlenia można – jak pisze Laughlin – uważać za zwiastuny pojawiającej się później amnezji lub epileptycznych stanów utraty świadomości (L a u q h 1 in, 1970, s. 464-465).