W niektórych przypadkach przyczyną przygnębienia, obniżenia zainteresowań i aktywności, staje , się wydarzenie zaskakujące swą negatywną treścią. Na przykład syn, któremu zapewniono możliwości nauki, i z którym wiązano tyle nadziei, lekkomyślnie porzuca studia. Jest to dla rodziców sytuacja frustracyjna. Wystąpienie w jej następstwie apatii lub głębokiego nawet przygnębienia stanowi reakcję zrozumiałą a zarazem fizjologiczną: prawie każdy człowiek zdrowy reaguje w takich razach przygnębieniem. Sytuacja frustracyjna wymieniona tu przykładowo może oczywiście doprowadzić, u niektórych osób, do powstania nerwicy.! Na ogół jednak zbyt pośpiesznie łączymy związkiem przyczynowo-skutkowym sytuacje frustracyjne (lub konfliktowe) i nerwice.
Przygnębienie stanowi czasem dominującą reakcję fizjologiczną w przypadku doznanego zawodu, poniesionej straty czy np. konieczności rozstania się na czas dłuższy z. rodziną. Wraz z obniżeniem nastroju dochodzi niekiedy do pewnego zwolnienia toku myślenia. Człowiek rozważa w myśli, to co się stało, np. wiadomość o nagłej chorobie kogoś bliskiego i wynikające stąd konsekwencje: trzeba zająć się chorym i niektórymi jego sprawami. Myśli jednak przesuwają się wolno, jasne uszeregowanie faktów, właściwa ocena sytuacji i podjęcie decyzji napotykają na pewne trudności. Wystąpić też może tendencja do unikania ludzi, zwłaszcza mówiących dużo, głośno i służących dobrymi radami, potrzebny jest spokój. Jednak już po kilku czy kilkunastu godzinach człowiek może zmobilizować się na tyle, by podjąć dostosowane do sytuacji działanie. Niemniej jednak ten początkowy okres spadku nastroju, aktywności i pewnego zamknięcia się w sobie, bywa dość wyraźny.
Leave a reply