Inwersja może się także przejawiać jako PROCES, w wyniku którego zmieniają się postawy wobec jakiegoś obiektu czy osoby i obiekt ten z ,.czarnego” robi się „biały”. Tak stało się w przypadku pacjentki Lau- ghlina, która została wdową. Dopóki mąż żył, stale go krytykowała i miała za nic. Po śmierci męża stał się on w jej wspomnieniach osobą wyposażoną w zupełnie inne atrybuty, niż miał je za życia (Laughlin, 1963, s. 178- 182).
Jak już wspomnieliśmy, inwersja jest podobna w działaniu do mechanizmu reakcji upozorowanych. Mechanizm reakcji upozorowanych obejmuje zazwyczaj przekształcenie na „wprost przeciwne” dużych obszarów zachowań człowieka. Inwersja ma mały zasięg i dotyczy przekształcenia na „wprost przeciwny” zazwyczaj jakiegoś jednego prostego impulsu, uczucia, kanału popędu. Inwersja działa rzadziej niż reakcje upozorowane, ale jest bardziej skuteczna.
Inwersja dotyczy zazwyczaj zmiany uczuć i postaw wobec osób, wobec których odczuwa się postawy ambiwalentne. Są to osoby, które jednostka pragnęłaby znienawidzić, ale których się boi, odczuwa wobec nich podziw, cześć, miłość. Mechanizm obronny inwersji służy często do obrony dobrego mniemania o sobie. Obraz siebie jako kogoś kochającego, „dobrego” jest w niezgodzie z odczuwanymi uczuciami wrogości, nienawiści, dlatego uczucia te przekształcają się na wprost przeciwne. Często dzieje się tak, że wrogie uczucia odczuwane dla kogoś innego zostają drogą mechanizmu inwersji skierowane na siebie samego. Tego rodzaju transpozycja uczuć wrogości i agresywności „do wewnątrz” prowadzi do przygnębienia i depresji. Dlatego, zdaniem Laughlina, ludzie znajdujący się w stanach depresji próbują często popełniać samobójstwo.
Leave a reply