Trzeci rodzaj postawy stosowanej w treningu autogennym to postawa leżąca. Schultz zaleca wygodne ułożenie się na łóżku lub kanapie, w ubraniu lub lżejszym okryciu. Tułów może być okryty do połowy kocem lub narzutą. Ważne jest, aby głowa spoczywała na jakimś pod wyższemu, np. na małej poduszce czy wałku, sprzyja to rozluźnieniu mięśni szyi. Oczy przymknięte. Ręce ułożone w łokciach pod kątem prostym. Ramiona odsunięte od tułowia pod kątem nieco mniejszym niż prosty. Palce dłoni swobodnie wyprostowane. Nogi wyciągnięte prosto, rozluźnione, całe ciało swobodnie rozluźnione, oczy przymknięte (S c h u 11 z, 1960, s. 13 – 18).
Drugi etap ćwiczeń treningu autogennego – uczenie się koncentrowania na reakcjach własnego organizmu, rozpoczyna się łącznie z trzecim etapem – z uczeniem się umiejętności sterowania pracą własnego organizmu. Ćwiczenia tych etapów obejmują:
– a) uczenie się koncentracji na wrażeniach mięśniowych płynących z własnego organizmu i uczenie wywoływania wrażenia „ciężkości” umięśnionych części własnego ciała – rąk, nóg, całego tułowia,
– b) uczenie się koncentracji na wrażeniach płynących z poszczególnych narządów własnego ciała, uczenie się „czucia” pracy własnego serca, oddechu, wrażeń z okolicy splotu słonecznego.
Jest to jednocześnie ćwiczenie się w przestrajaniu pracy własnego organizmu. Uczenie się wywoływania wrażeń ciężkości i wrażeń ciepła we własnym organizmie. Jest to uczenie się zwalniania pracy serca i oddechu, uczenie przestawiania pracy własnego organizmu i wpływanie przy tym na własne życie psychiczne. Takie przestrojenie organizmu warunkuje bowiem występowanie określonych reakcji emocjonalnych i postaw wobec siebie.
Leave a reply