Relaksacja zróżnicowana polega także na tym, żeby mięśnie aktualnie pracujące były napięte minimalnie dla tego rodzaju pracy, jaką wykonują, natomiast inne grupy mięśni pozostawały w stanie jak najgłębszego relaksu.
Umiejętność relaksacji zróżnicowanej nabywa się jako wyższy etap ćwiczeń relaksacyjnych, w miarę dłuższego uprawiania praktyk relaksacji. Jacobson zaleca najpierw uczenie się relaksacji ogólnej obejmującej podstawowe grupy mięśni szkieletowych i wewnętrznych w pozycji leżącej. Następnie po nabyciu umiejętności uzyskiwania reakcji relaksu w pozycji leżącej przechodzimy do nabywania umiejętności relaksacji w pozycji siedzącej, a następnie do ćwiczenia się w umiejętności stosowania relaksacji podczas wykonywania tak zwanych czynności codziennego życia, np. pracy zawodowej, życia towarzyskiego, rozrywek itp., czyli do nauki relaksacji zróżnicowanej.
Charakteryzując swoją technikę relaksacji i podając wskazówki, mające na celu ułatwienie jej uczenia się, podaje Jacobson kilka zaleceń i ostrzeżeń. Przestrzega mianowicie przed tym, żeby nauki relaksacji nie mieszać z autosugestią. Nie można stosować np. nakazu „moje nogi czy ręce są odprężone”, dopóki nie nauczyliśmy się niejako mechanicznie odprężać mięśni rąk i nóg, dopóki nie nauczyliśmy się odróżniać wrażeń płynących z mięśnia napiętego i rozluźnionego.
Jacobson przestrzega także, żeby w razie trudności uzyskiwania rozluźnienia jakiejś partii mięśni NIE NAPINAĆ tych mięśni, tak jak to się robi w czasie uczenia się relaksacji. Napięcie mięśnia nie powoduje automatycznie jego głębszego rozluźnienia, co najwyżej po napięciu wrócimy do poprzedniego stanu napięcia spoczynkowego.
Relaksacji uczymy się w ten sposób, że wykonujemy po kilka razy każde z ćwiczeń po to, aby nauczyć się wrażeń napięcia płynącego z mięśnia, kiedy jego włókna są skurczone. Po takiej serii prób, które trwają powiedzmy około pół godziny, następne pół godziny powinno być poświęcone na całkowite rozluźnienie się, tak jak ćwicząca osoba potrafi to zrobić.
Leave a reply