Temperament, w myśl poglądów Kretschmera, a zarazem zgodnie ze stanowiskiem ugruntowanym już dzisiaj w psychologii, wykazuje nieznaczną podatność na wpływy otoczenia. Ludzie, pod względem wymienionych powyżej cech, stosunkowo mało zmieniają się w ciągu życia. Cechy temperamentu uzależnione są bowiem od odziedziczonych (jak i nabytych w okresie życia płodowego, a więc wrodzonych) właściwości układu nerwowego. Układ nerwowy oraz ściśle z nim związany układ hormonalny stanowią fizjologiczne podłoże temperamentu, co pozostaje w zgodzie z bardziej ogólnym i zasadnicznym stwierdzeniem, że właściwości ustroju ludzkiego należą do czynników współwyznacza- jących zachowanie człowieka.
Badania Kretschmera, które doprowadziły do opracowania systemu typologicznego, dotyczyły, poza budową organizmu, przede wszystkim temperamentu. Kretschmer jednak ustosunkował się również do pojęcia charakteru, traktując charakter jako zespół cech, które rozwijają się od wczesnego dzieciństwa i są rezultatem współoddziaływania środowiska społecznego oraz właściwości temperamentu. Zarówno wpływy środowiskowe, jak i „proste właściwości temperamentu” warunkują „złożone cechy charakteru” i utrwalające się sposoby reagowania (E. Kretschmer, 1958, s. 229-233 i in.).
Leave a reply