ZAPRZECZANIE ISTNIENIA CZEGOŚ

Laughlin określa zaprzeczanie istnienia czegoś, co miało czy ma miejsce w życiu człowieka, jako prymitywny mechanizm obronny niższego rzędu, operujący bez udziału świadomości, polegający na tym, że zaprzecza się istnieniu jakiegoś uczucia, impulsu, pragnienia, dokonanego czynu, sądu dotyczącego własnej osoby. Dzieje się tak, jeżeli te czynniki budzą lęk, własną dezaprobatę, są dla jednostki odrażające i nie do zniesienia. Jest to zaprzeczanie istnienia czegoś, co wyzwala przykre emocjonalne napięcie (Laughlin, 1970, s. 58).

Zaprzeczanie istnienia czegoś jest jednym z najprostszych i najbardziej prymitywnych mechanizmów obronnych. Może ono przybierać różne formy, np. zaprzeczanie o charakterze jakby kompensacyjnym, w którym człowiek zaprzecza istnieniu u siebie jakiejś cechy charakteru przez dobre wykonywanie zachowań wprost przeciwnych. Tak np. osoba nieśmiała i bojąca się publiczności rozpoczyna intensywną działalność społeczną i staje się dobrym mówcą.

Inną formą działania tego mechanizmu jest uprawianie tak zwanej strusiej polityki, zaprzeczanie istnienia niebezpiecznej choroby, dysymu- łowanie w trakcie leczenia czy psychoterapii (Laughlin, 1970, s. 59 – -68).