Zbierając wyniki uzyskane przez poszczególne osoby w teście Kraepelina, nasuwa się wniosek, że lekka hipoglikemia może znacznie upośledzić sprawność wykonywania prostych działań, arytmetycznych, a w każdym razie dodawania. Natomiast wypowiedzi badanych pozwalają sądzić, że przejściowemu zaburzeniu ulega zdolność szybkiego odtwarzania niektórych informacji (prostych i dobrze utrwalonych). Tok myśli jest zwolniony, zaznaczają się też elementy myślenia rozbieżnego. W stanie hipoglikemii trudność sprawia trwałe ukierunkowanie działania, ulega ono, zwłaszcza chwilami, rozproszeniu.
W niektórych przypadkach te przejściowe nieprawidłowości 'występowały szczególnie wyraźnie, co dotyczyło jednak przede wszystkim osób wykazujących szereg objawów świadczących o określonych zaburzeniach nerwicowych. Były to objawy, które, jak można przypuszczać na podstawie wyników całokształtu przeprowadzonych badań, tworzą osobny zespół. Szukałem dlań nazwy krótkiej, ale ostatecznie pozostałem przy określeniu: zespół psychohipoglikemiczny. Niektóre cechy tego zespołu zaznaczają się czasem u ludzi zdrowych.
Do podstawowych cech zespołu psychohipoglikemicznego (ZPHG) należą: objawy neurasteniczne, zwłaszcza typu hipostenicznego: wzmożona pobudliwość układu sercowo-naczyniowego: lekkie napadowe stany hi- poglikemiczne pochodzenia emocjonalnego (po doznaniu strachu, lęku, w okresach przygnębienia) oraz przy stosowaniu diety bogatej w węglowodany, po długich przerwach między posiłkami, czasem przy dłuższym pozostawaniu na czczo: duża wrażliwość psychiczna na hipoglikemię (nasilanie się objawów nerwicowych: zaburzenia myślenia, pamięci, uwagi): podwyższona tolerancja na glukozę przy prawidłowym na ogół poziomie glukozy we krwi na czczo: wrażliwość na insulinę, określana glikemicznym testem insulinowym, prawidłowa lub nieco podwyższona: dość znaczna chwiejność glikemii. ZPHG występuje jako odrębna postać nerwicy lub stanowi dominujące zaburzenia wegetatywne w przebiegu nerwic o różnym obrazie klinicznym (M. Jarosz, 1966).
Leave a reply