Tendencja ta może łączyć się lub nie z wcześniej omówionymi tendencjami do osiągania mocy i znaczenia. Ludzie ujawniający tę potrzebę patrzą na wszystko, co posiadają, wyłącznie z tego punktu widzenia, czy to w oczach innych podnosi ich prestiż i zwiększa społeczne uznanie. A więc to, co posiadają, zajęcia, rozrywki, własne cechy, uczucia, mają przynosić społeczny prestiż i uznanie.
Ocena samego siebie zależy wyłącznie od tego, jak wygląda w oczach innych, jak oceniają go inni. Ludzie kierujący się tą potrzebą używają różnych tradycyjnych lub „rewolucyjnych” sposobów, aby wywoływać u innych ludzi zazdrość lub admirację. Przeżywają także silne łęki przed utratą przynależności do „kasty”, do której należą, utratą przynależności spowodowaną bądź zewnętrznymi okolicznościami, bądź z powodu własnego zachowania, lęk przed upokorzeniem.
Neurotyczna potrzeba wzbudzania uznania i podziwu własną osobą. Charakterystyczny dla tej potrzeby jest zbyt „rozdęty” obraz siebie w stosunku do własnych możliwości. Potrzeba ta wyraża się w tendencjach i zachowaniach, które są nazywane skłonnościami narcystycznymi.
Potrzeba ta wyraża się w pragnieniu, aby być podziwianym. Pozytywna ocena siebie zależy u tych ludzi od tego, czy inni ich podziwiają i wyrażają uznanie dla tego obrazu, jaki człowiek ma we własnych oczach. Mówiąc inaczej, uznanie dla siebie zależy od tego, czy inni uznają i podziwiają ten „rozdęty” obraz siebie, jaki osoba posiada. Człowiek posiadający tę potrzebę przeżywa lęki przed utratą admiracji innych.
Leave a reply