Jest prawdopodobne, że mechanizmy obronne rozwijają się w procesach uczenia się i przystosowania z jakichś wrodzonych tendencji do reagowania. Są to tendencje wrodzone w tym sensie, że występują u wyże) zorganizowanych zwierząt, np. u ptaków, ssaków, oraz w tym sensie, że uczenie się mechanizmów obronnych jest warunkowane niektórymi procesami fizjologicznymi organizmu człowieka. Tak np. uczenie się reakcji upozorowanych może być wspomagane antagonistycznyni działaniem niektórych partii układu nerwowego.
Ullrich podaje liczne przykłady mechanizmu przeniesienia, który nazywa przemieszczaniem, występującego w świecie zwierząt. Wiadomo, że każde zwierzę kierowane przez popęd samozachowawczy nie pozwala się zbliżyć do siebie innym osobnikom i w stosunku do każdego, kto się zbliża, ujawnia reakcje agresywne. Z chwilą kiedy zwierzę znajdzie się pod wpływem działania popędu seksualnego, w nastroju godowym zbliża się do innego zwierzęcia. Wtedy zwierzę zbliżające się musi wykonać jakiś schemat zachowania uspokajającego i skierować agresję osobnika, do którego się zbliża, na inne tory. Na przykład kormoran udający się w zaloty do samicy niesie w dziobie rybę lub kawałek innego pożywienia. Agresywność samicy rozładowuje się przez rzucenie się na pokarm i samica nie przepędza zalotnika.
Człowiek również uruchamia podobny mechanizm przystosowawczy. Jest to najpierw identyfikacja z zachowaniem się postaci dominującej w rodzinie i najbardziej dla dziecka „groźnej . Dziecko przyjmując sposoby reagowania osoby znaczącej, czuje się bezpieczniejsze. Potem, kiedy człowiek jest dorosły, może dla „własnego bezpieczeństwa” przyjąć również „barwę” otoczenia. Stosować się ściśle i przesadnie do wzorów działania otoczenia. Taki mechanizm obronny nazywamy konformizmem.
Leave a reply