Współczesna diagnoza w psychologii osobowości przybiera trzy główne formy: oceny, mierzenia i rozumienia. OCENA osobowości czy ocena zachowania polega najogólniej biorąc na stwierdzeniu występowania u kogoś określonych grup reakcji, które są SYMPTOMAMI, OBJAWAMI jakichś bardziej złożonych i trwałych elementów struktury osobowości.
Tak np. psycholog rozmawiając z kimś i obserwując jego zachowanie stwierdza, że występują u niego takie objawy, jak emfatyczny spo sób mówienia, przesadna afektacja, mówienie o swoich osobistych sprawach, zwierzanie się z intymnych rzeczy, chęć zwracania na siebie uwagi, opowiadanie jakichś historyjek, w których odgrywa główną rolę. Widać też, że człowiek ten jest ubrany w sposób zwracający uwagę na siebie.
W oparciu o stwierdzenie istnienia tych objawów i w oparciu o wiedzę, że takie objawy zachowania są SYMPTOMAMI potrzeby psychicznej, zwanej potrzebą ekshibicjonizmu, możemy postawić diagnozę, że u tego osobnika występuje potrzeba ekshibicjonizmu. Nie możemy jednak powiedzieć, czy ta cecha jest silna, czy słaba. O sile czy słabości jakiejś cechy wnioskujemy wtedy, kiedy ją w jakiś sposób ZMIERZYMY.
MIERZENIE jakiejś cechy osobowości czy jakichś zespołów reagowania polega na określeniu ich SIŁY, ich INTENSYWNOŚCI. Siłę, intensywność jakiejś cechy osobowości określa się zazwyczaj CZĘSTOŚCIĄ pojawiających się symptomów, jakie się na nią składają, oraz INTENSYWNOŚCIĄ i WYRAZISTOŚCIĄ tych symptomów.
Przypuśćmy, że zaobserwowaliśmy u kogoś objawy potrzeby agresywności: osobnik ten używa przekleństw, niszczy i łamie przedmioty, wypowiada obelgi, zmusza kogoś siłą do czegoś, ośmiesza i łaje, spycha i kopie przedmioty stojące mu na drodze, cenzuruje i złośliwie ośmiesza innych.
Leave a reply