INTROJEKCJA

INTROJEKCJA jest według Laughlina mechanizmem obronnym polegającym na tym, że człowiek WBUDOWUJE W SIEBIE lub KIERUJE NA SIEBIE uczucia, które pierwotnie były przeznaczone DLA INNYCH OSÓB. Kierowanie tych uczuć na inne osoby lub obiekty budziło lęk, obniżało własny prestiż, wobec czego zostały one wyparte i skierowane na „bezpieczniejszy teren” – na własną osobę (Laughlin, 1970, s. 182).

Introjekcja jest nieco podobna w działaniu do mechanizmu inkorporacji, z tym że jest mechanizmem bardziej dojrzałym. Introjekcja działa głównie jako mechanizm obronny uniemożliwiający uświadomienie sobie WROGICH UCZUĆ wobec osób, które się kocha lub budzą lęk. Uświadomienie sobie uczucia nienawiści i kierowanie się nią mogłoby mieć groźne następstwa.

Skierowanie na siebie uczuć wrogości przejawia się jako deprecjonowanie siebie, odmawianie sobie wartości, kierowanie na siebie agresywności fizycznej. Towarzyszy temu obniżenie nastroju. Laughlin uważa, że mechanizm introjekcji – kierowania na siebie wrogości, leży u podstaw stanów depresyjnych. Krańcowe nasilenie uczuć wrogości i agresywności skierowanej wobec siebie może znaleźć wyraz w próbach samobójczych i w samobójstwach.

Laughlin podaje przykład działania introjekcji u 55-letniego pracownika pewnej instytucji, stale pomijanego w awansach. Pracownik ten odczuwał intensywną wrogość do swoich zwierzchników, którą wypierał. Wrogość tę kierował na siebie i po którymś z kolei pominięciu zaczął cierpieć na bezsenność, tracił apetyt, miewał bóle głowy, stracił zainteresowanie swoją pracą, hobby, rodziną. Zaczął uważać siebie za człowieka bezwartościowego nie nadającego się do życia (Laughlin, 1970, s. 184).