Zdaniem Murraya, dziecko uczy się rozwiązywać swoje „życiowe zadania” za pomocą potrzeb psychicznych. Dziecko za pewne zachowania jest nagradzane, za inne otrzymuje kary. Te zachowania, które nie budzą lęku i są nagradzane, rozwijają się i wzmacniają, inne powodują kary, ulegają osłabieniu bądź zanikają. Zachowania zmniejszające lęk i zwiększające stany zadowolenia zostają utrwalone, zgeneralizowane i stają się „potrzebami jednostki”. Zgeneralizowane we wczesnym dzieciństwie, a później wzmacniane doświadczenia sprawiają, że jednostka jest „uczulona” na określone grupy bodźców. Dzięki procesom uczenia się, genera- lizacji i różnicowania zakres tych bodźców w danym środowisku jest większy lub mniejszy, czyli na danego człowieka może działać więcej tego typu bodźców i wywoływać większe napięcia niż na innych ludzi. Siła potrzeby zależy także od wrodzonych zadatków, np. biologicznej aktywności, gry hormonalnej.
Drugą prawidłowością w działaniu potrzeb jest zjawisko fuzji rozumiane jako łączenie się potrzeb w grupy czy wiązki. Murray mocno akcentuje to zjawisko i przy charakterystyce poszczególnych potrzeb określa ich miejsce w wiązkach „pokrewnych” potrzeb, np. potrzeba agresywności tworzy wiązkę z potrzebą dominowania i autonomii. Istnieje kilka przyczyn zjawiska fuzji:
– a) Potrzeby tworzące określoną wiązkę spełniają wspólne zadania przystosowawcze. _
– b) Bliskość w czasie przy wyzwalaniu określonych potrzeb i uaktywnianie ich przez bodźce środowiska, np. dziecko posiadające potencjalne gotowości do reagowania kilkoma potrzebami, jeśli zostaną one uaktywnione i rozwijają się razem, tworzą fuzję.
– c) Oddziaływanie bodźców środowiska społecznego i związane z tym procesy uczenia się, jakim jest poddane dziecko. Nagradzane schematy reagowania należące do różnych potrzeb w tej samej, określonej sytuacji sprawiają, że dziecko nauczy się reagować w takiej sytuacji schematami reagowania należącymi do różnych potrzeb i potrzeby te tworzą fuzję.
Leave a reply