REGRESJA

Laughlin określa regresję jako jeden z głównych mechanizmów obronnych, w którym jednostka COFA się, NAWRACA w swoich zachowaniach do WCZEŚNIEJSZYCH reakcji, odczuwanych przez nią jako bardziej przyjemne. Regresja powoduje zazwyczaj nawrót do zachowania bardziej zależnego, do zachowania zmierzającego do większej opieki i oparcia (Laughlin, 1970, s. 320 – 321).

Przykładem regresji jest zachowanie 32-letniej pacjentki, która zaczęła cierpieć na emocjonalne zaburzenia w parę miesięcy po śmierci ojca, który ją utrzymywał. W czasie pobytu w szpitalu zachowywała się tak, jak ośmioletnia dziewczynka. Płakała, mówiła, że jej ukochany tatuś umarł, że została sama. Mówiła dziecięcym głosikiem. Stale utrzymywała, że wszyscy są dla niej bardzo mili, domagała się jednak szczególnej opieki i zajmowania się nią.

Objawy regresii często występują u małych dzieci jako reakcja na nagły stres lub jakąś nową przykrą dla nich sytuację. Laughlin opisuje przykład takich zachowań u 9-letniej Lindy, która zaczęła ssać palec, kiedy urodziło się w rodzinie jeszcze jedno dziecko.

Zdaniem Laughlina, regresja jest ściśle związana z fiksacją. FIKSACJĘ określa jako ZATRZYMANIE się na określonym etapie rozwoju lub zaprzestanie rozwoju osobowości na określonym etapie.

Regresja występuje w stanach depresji, kiedy człowiek czuje się całkowicie bezradny, w stanach znużenia, w neurastenii, które bronią jednostkę przed poczuciem odpowiedzialności, w reakcjach HIPOCHONDRYCZNYCH. Hipochondria, rozumiana jako zaabsorbowanie własnym stanem zdrowia, jest z jednej strony manewrem umożliwiającym zajmowanie bardziej biernej, zależnej postawy życiowej, a z drugiej sprzyja formowaniu się i bezkarnemu manifestowaniu postaw egocentrycznych i narcystycznych. Laughlin pisze nawet o typie osobowości hipochondrycznej (hipochondria, bierność, zależność, narcyzm, egotyzm). Hipochondryk dzięki swojej postawie uzyskuje miłość, przywiązanie innych i zaspokaja swoje narcystyczne skłonności, broniąc się jednocześnie przed jakimiś lękami z wewnątrz, które odwrócił na lęki o bezpieczeństwo własnego ciała (Laughlin, 1970, s. 324 – 342).