Blog Archives

INKORPORACJA jest jednym z najbardziej prymitywnych mechanizmów obronnych działających już w najwcześniejszym okresie życia dziecka. Laughlin określa inkorporację jako mechanizm psychiczny, operujący bez udziału świadomości, polegający na tym, że człowiek przyjmuje za swoje jakieś reakcje i cechy zachowania innej osoby oraz jakieś aspekty jej życiowej sytuacji. Asymilacja odbywa się symbolicznie (Laughlin, 1970, s. 163).

Wyrażenie „potrzeba psychiczna” jest wieloznaczne. Niektórzy współcześni lekarze/ psychologowie, etolodzy, socjolodzy używają go zamiennie z wyrażeniem popęd i instynkt. Najprostsze określenie potrzeby psychicznej, z jakim się spotykamy, to określenie jej jako stanu napięcia domagającego się rozładowania. W podobny sposób definiuje potrzebę Cameron – jako stan niestabilnej lub zaburzonej równowagi w zachowaniu się organizmu, przejawiający się zwykle jako nasilająca lub przedłużająca czynność i napięcie (cyt. za Obuchowskim, Obuchowski, 1972, s. 96).

Technika relaksacji Jacobsona nosi nazwę RELAKSACJI STOPNIOWANEJ. Oznacza to, pisze Jacobson, że uczymy się relaksacji i wywołujemy ją jakby stopniowo. Najpierw uczymy się zmniejszać napięcie mięśnia czy jakiejś grupy mięśni, np. bicepsów, poprzez ćwiczenia napinania i rozluźniania.

Na niektóre z tych praktyk naprowadziły lekarzy przypadkowe doświadczenia. Np. neurochirurg Penfield zauważył, że podczas operacji na korze mózgowej, kiedy drażni się prądem elektrycznym określone partie kory mózgowej, to drażnienie to wywołuje przeżywanie uczuć i obrazów z odległej przeszłości operowanej osoby.

Jeszcze parę słów o tym, jak ułatwić sobie treningi relaksacyjne. Najprostszą i najłatwiejszą do wykonywania jest technika relaksacyjna Jacobsona w modyfikacji Morrisa. Jak wiemy, uczenie się tego sposobu relaksacji polega na wykonywaniu 39 specjalnych ćwiczeń, z których każde trwa około 10 sekund. Między poszczególnymi ćwiczeniami stosuje się 10 – 15-sekundowe przerwy. Przeciętny człowiek nie mający specjalnych uzdolnień motorycznych ani nie uprawiający systematycznie jakiegoś sportu czy tańca (uprawianie sportu i tańca ułatwia treningi relaksacyjne, ponieważ człowiek uprawiając sport i taniec uczy ąię kontrolować swoje ciało i jest bardziej wyczulony na wrażenie płynące ze swego ciała) potrzebuje około 2 tygodni na nauczenie się wprowadzania siebie w stan relaksu. Powinien jednak ćwiczyć 2 razy dziennie po 15 – -20 minut i zdawać sobie sprawę, że aby robić postępy w technice relaksacji, trzeba wszystkie ćwiczenia wykonywać dokładnie, a po dwóch tygodniach nauki intensywniej stosować te ćwiczenia raz lub dwa w tygodniu, celem doskonalenia swoich umiejętności.

Począwszy od chwili narodzin, człowiek przeżywa wiele urazów, stre sów, przykrych uczuć, zdarzeń, w których jest narażony na ból fizyczny na silny lęk. Zdarzenia te zostają stłumione czy wyparte, ponieważ ich przypominanie przywoływałoby te wszystkie przykre uczucia i wrażenia, które były z tymi zdarzeniami związane.

O korzystnym działaniu medytacji na stan fizjologiczny organizmu i na osobowość piszą między innymi Denise Denniston i Peter Mc Williams, autorzy znanej książki (wydanej w Warner Books Edition) pt: „The TM Book”. W oparciu o dane tej pracy Schwäbisch i Siems opisują korzystne działanie medytacji. Są to INFORMACJE oparte o eksperymentalne badania różnych grup ludzi uprawiających medytacje w różnych krajach.

Jest według Laughlina mechanizmem psychicznym, operującym poza świadomością, który polega na tym, że człowiek, nie zdając sobie z tego sprawy, automatycznie ZAMIENIA nieaprobowane świadomie, jakieś budzące odrazę, lęk uczucie, pragnienie, potrzebę zainteresowanie na inne – łatwiejsze do przyjęcia, bardziej aprobowane przez świadomość (Laughlin, 1970, s. 402).

Jeżeli rozluźnienie mięśni i odprężenie organizmu jest głębokie, obejmujące cały organizm, to stan ten podobny jest do stanu, w jakim znajduje się człowiek tuż przed zaśnięciem. Na określenie tak głębokiego stanu odprężenia używa Schultz wyrażenia „zatopienie się”, „zapadnięcie” (Versenkung) (Schultz, 1960, s. 45 – 47).

W pracach autorów operujących pojęciami psychoanalitycznej teorii osobowości spotyka się różne objawy „słabości Ego”. Blum wymienia jako objawy słabego Ego: brak poczucia rzeczywistości, słabe odróżnianie siebie od nie-siebie, nierealistyczne spostrzeganie świata, bądź to w postaci mglistej, globalnej, bądź jako to, co dostarcza zaspokojenia głodu lub jest źródłem przykrości i frustracji.

Na właściwości silnego Ego składają się, zdaniem Bluma, następujące cechy: dobrze rozwinięte poczucie rzeczywistości, polegające między innymi na zdawaniu sobie sprawy z konsekwencji własnych zachowań i na realistycznym spostrzeganiu rzeczywistości.

Laughlin określa ,,unieważnianie” jako mechanizm psychiczny, w którym jednostka, nie zdając sobie z tego sprawy, ODWOŁUJE W SPOSÓB SYMBOLICZNY, KASUJE, UNIEWAŻNIA jakieś własne działanie, myśl, pragnienie, takie, które jest dla niej nie do przyjęcia, budzi lęk, odrazę, obniża własny prestiż (Laughlin, 1970, s. 428).

Główne pragnienie tej potrzeby to doznawanie przyjemnych wrażeń zmysłowych. Osoby o silnej potrzebie cechuje: wrażliwość, zmysłowość, dobry smak wrażliwość na estetyczny wygląd ludzi i rzeczy.