Category Medycyna

Kiedy czyta się biografie i autobiografie sławnych ludzi, natrafia się na wiele opisów pozornie dziwnych zachowań, które miały znaczenie autopsychoterapeutyczne. Demostenes np. sypiał pod skałami, które mogły się w każdej chwili oberwać, po to, aby umieć lepiej znosić własne lęki.

Jeżeli ma się w ten sposób nagraną instrukcję ćwiczeń, wystarczy wtedy leżeć, czy pozostawać w pozycji półleżącej w fotelu, słuchać uważnie instrukcji i wykonywać poszczególne ćwiczenia w tej kolejności i rytmie, jak zostały zamieszczone w książce. Schemat tych ćwiczeń jest już przystosowany do nagrania ich instrukcji na magnetofon. Przed przystąpieniem do treningów trzeba zapoznać się z każdym ćwiczeniem, wykonać go parę razy powoli po to, aby słuchając instrukcji wiedzieć dokładnie, jak ćwiczenie wykonywać.

Schultz opisuje typowy przebieg ćwiczeń treningu autogennego na podstawie wielu setek sprawozdań i zeznań osób ćwiczących pod jego kierunkiem. Typowy przebieg ćwiczeń treningu autogennego rozpoczyna się od przyjęcia stosownej postawy ciała (leżącej lub siedzącej), od przymknięcia oczu i „uspokojenia” siebie, to jest od wypowiedzenia zdania „jestem spokojny(a)”. Następnie ćwiczący powtarza 5-6 razy „prawa ręka jest ciężka” i znów sugestię „jestem zupełnie spokojny(a)”. Potem 5-6 razy wypowiada sugestię ,,prawa (lewa) noga jest ciężka” i znów jeden raz „jestem zupełnie spokojny(a)”. Są to ćwiczenia wywoływania wrażeń ciężkości ciała. Przeciętny czas trwania tych ćwiczeń przy ćwiczeniu 2 lub 3 razy dziennie wynosi 2 tygodnie. Schultz zaleca krótkie okresy ćwiczeń od 5 do 15 – 20 minut.

Metodę treningu autogennego można z pożytkiem wykorzystać do formowania wielu cech własnej osobowości. Do tego celu nadaje się szczególnie powtarzanie w czasie głębokiego odprężenia formuł autosu- gestii. Można więc sugerować sobie, że jest się pewnym siebie, stanowczym, nastawionym życzliwie ku ludziom, nastawionym optymistycznie do własnej przyszłości. Można pobudzać w ten sposób własną odwagę, pracowitość, wytrwałość, odporność psychiczną.

Combs i Snygg interesują się głównie właściwościami obrazu siebie, jakie powinna mieć jednostka o dojrzałej osobowości. Najważniejsze w dojrzałej osobowości jest to, aby obraz siebie człowieka był pozytywny, aby człowiek wierzył, że jest zdolny do walki z życiem, aby traktował siebie jako osobę, która jest równie wartościowa jak inni ludzie, i aby czuł się równy z innymi.

INKORPORACJA jest jednym z najbardziej prymitywnych mechanizmów obronnych działających już w najwcześniejszym okresie życia dziecka. Laughlin określa inkorporację jako mechanizm psychiczny, operujący bez udziału świadomości, polegający na tym, że człowiek przyjmuje za swoje jakieś reakcje i cechy zachowania innej osoby oraz jakieś aspekty jej życiowej sytuacji. Asymilacja odbywa się symbolicznie (Laughlin, 1970, s. 163).

Wyrażenie „potrzeba psychiczna” jest wieloznaczne. Niektórzy współcześni lekarze/ psychologowie, etolodzy, socjolodzy używają go zamiennie z wyrażeniem popęd i instynkt. Najprostsze określenie potrzeby psychicznej, z jakim się spotykamy, to określenie jej jako stanu napięcia domagającego się rozładowania. W podobny sposób definiuje potrzebę Cameron – jako stan niestabilnej lub zaburzonej równowagi w zachowaniu się organizmu, przejawiający się zwykle jako nasilająca lub przedłużająca czynność i napięcie (cyt. za Obuchowskim, Obuchowski, 1972, s. 96).

Technika relaksacji Jacobsona nosi nazwę RELAKSACJI STOPNIOWANEJ. Oznacza to, pisze Jacobson, że uczymy się relaksacji i wywołujemy ją jakby stopniowo. Najpierw uczymy się zmniejszać napięcie mięśnia czy jakiejś grupy mięśni, np. bicepsów, poprzez ćwiczenia napinania i rozluźniania.

Na niektóre z tych praktyk naprowadziły lekarzy przypadkowe doświadczenia. Np. neurochirurg Penfield zauważył, że podczas operacji na korze mózgowej, kiedy drażni się prądem elektrycznym określone partie kory mózgowej, to drażnienie to wywołuje przeżywanie uczuć i obrazów z odległej przeszłości operowanej osoby.

Jeszcze parę słów o tym, jak ułatwić sobie treningi relaksacyjne. Najprostszą i najłatwiejszą do wykonywania jest technika relaksacyjna Jacobsona w modyfikacji Morrisa. Jak wiemy, uczenie się tego sposobu relaksacji polega na wykonywaniu 39 specjalnych ćwiczeń, z których każde trwa około 10 sekund. Między poszczególnymi ćwiczeniami stosuje się 10 – 15-sekundowe przerwy. Przeciętny człowiek nie mający specjalnych uzdolnień motorycznych ani nie uprawiający systematycznie jakiegoś sportu czy tańca (uprawianie sportu i tańca ułatwia treningi relaksacyjne, ponieważ człowiek uprawiając sport i taniec uczy ąię kontrolować swoje ciało i jest bardziej wyczulony na wrażenie płynące ze swego ciała) potrzebuje około 2 tygodni na nauczenie się wprowadzania siebie w stan relaksu. Powinien jednak ćwiczyć 2 razy dziennie po 15 – -20 minut i zdawać sobie sprawę, że aby robić postępy w technice relaksacji, trzeba wszystkie ćwiczenia wykonywać dokładnie, a po dwóch tygodniach nauki intensywniej stosować te ćwiczenia raz lub dwa w tygodniu, celem doskonalenia swoich umiejętności.

Począwszy od chwili narodzin, człowiek przeżywa wiele urazów, stre sów, przykrych uczuć, zdarzeń, w których jest narażony na ból fizyczny na silny lęk. Zdarzenia te zostają stłumione czy wyparte, ponieważ ich przypominanie przywoływałoby te wszystkie przykre uczucia i wrażenia, które były z tymi zdarzeniami związane.

O korzystnym działaniu medytacji na stan fizjologiczny organizmu i na osobowość piszą między innymi Denise Denniston i Peter Mc Williams, autorzy znanej książki (wydanej w Warner Books Edition) pt: „The TM Book”. W oparciu o dane tej pracy Schwäbisch i Siems opisują korzystne działanie medytacji. Są to INFORMACJE oparte o eksperymentalne badania różnych grup ludzi uprawiających medytacje w różnych krajach.

Jest według Laughlina mechanizmem psychicznym, operującym poza świadomością, który polega na tym, że człowiek, nie zdając sobie z tego sprawy, automatycznie ZAMIENIA nieaprobowane świadomie, jakieś budzące odrazę, lęk uczucie, pragnienie, potrzebę zainteresowanie na inne – łatwiejsze do przyjęcia, bardziej aprobowane przez świadomość (Laughlin, 1970, s. 402).