Blog Archives

Laughlin określa reakcję upozorowaną jako mechanizm psychiczny, w którym człowiek, nie zdając sobie z tego sprawy, zachowuje się na zewnątrz w sposób odwrotny od tego, do jakiego zmuszają go nie aprobowane przez niego uczucia, popędy, postawy. Niektóre uczucia, impulsy zostają wyparte i zamienione na zachowania o kierunku i znaczeniu wprost przeciwnym.

Laughlin określa tak zwaną reakcję króla Dawida jako zespół kilku mechanizmów obronnych, obejmujących projekcję, identyfikację, racjonalizację, niekiedy zaprzeczanie istnieniu czegoś.

Wyraża pragnienia kontrolowania i przezwyciężania oporów środowiska. Na główne właściwości potrzeby dominowania składa się chęć kontrolowania zachowania innych, kontrolowania biegu zdarzeń oraz kontrolowanie własnych myśli, uczuć i impulsów.

Potrzeba ta wyraża się w zmuszaniu się do perfekcji w tym, co człowiek robi, w oskarżaniu siebie za niedoskonałe robienie czegoś, w oskarżaniu za skazy, rysy, które psują doskonały obraz siebie i swojego działania. ,

Ujawnia poczucie odpowiedzialności i patriotyzm. Interesuje się tym, co grupa społeczna, w której żyje, jest wobec grupy lojalny, ujawnia postawy demokratyczne. Umie przy tym uwolnić się, wyemancypować spod tyranii grupy kulturalno-społecznej, w której żyje. Mimo że liczy się ze społecznymi wymaganiami i standardami, to zachowuje się w sposób oryginalny.

Główna tendencja potrzeby żywienia i opiekowania się kimś zmierza do pomagania osobom bezradnym, dzieciom, kalekom, starym, chorym, upokorzonym, towarzyszenia ludziom w czasie niebezpieczeństwa, pomagania, podtrzymywania, pocieszania, opiekowania się.

Ćwiczenia te polegają na powtarzaniu w myśli lub słuchaniu i wykonywaniu nagranej na magnetofon następującej instrukcji:

Istnieje wiele źródeł napięcia naszego organizmu, ale dwa z nich wydają się najważniejsze. Są to napięcia, których źródłem są nasze lęki i niepokoje, oraz napięcie, które pochodzi z nie zaspokojonych potrzeb psychicznych, które pobudzają nas do realizacji określonych ,,zadań życiowych”.

Kiedy czyta się biografie i autobiografie sławnych ludzi, natrafia się na wiele opisów pozornie dziwnych zachowań, które miały znaczenie autopsychoterapeutyczne. Demostenes np. sypiał pod skałami, które mogły się w każdej chwili oberwać, po to, aby umieć lepiej znosić własne lęki.

Jeżeli ma się w ten sposób nagraną instrukcję ćwiczeń, wystarczy wtedy leżeć, czy pozostawać w pozycji półleżącej w fotelu, słuchać uważnie instrukcji i wykonywać poszczególne ćwiczenia w tej kolejności i rytmie, jak zostały zamieszczone w książce. Schemat tych ćwiczeń jest już przystosowany do nagrania ich instrukcji na magnetofon. Przed przystąpieniem do treningów trzeba zapoznać się z każdym ćwiczeniem, wykonać go parę razy powoli po to, aby słuchając instrukcji wiedzieć dokładnie, jak ćwiczenie wykonywać.

Schultz opisuje typowy przebieg ćwiczeń treningu autogennego na podstawie wielu setek sprawozdań i zeznań osób ćwiczących pod jego kierunkiem. Typowy przebieg ćwiczeń treningu autogennego rozpoczyna się od przyjęcia stosownej postawy ciała (leżącej lub siedzącej), od przymknięcia oczu i „uspokojenia” siebie, to jest od wypowiedzenia zdania „jestem spokojny(a)”. Następnie ćwiczący powtarza 5-6 razy „prawa ręka jest ciężka” i znów sugestię „jestem zupełnie spokojny(a)”. Potem 5-6 razy wypowiada sugestię ,,prawa (lewa) noga jest ciężka” i znów jeden raz „jestem zupełnie spokojny(a)”. Są to ćwiczenia wywoływania wrażeń ciężkości ciała. Przeciętny czas trwania tych ćwiczeń przy ćwiczeniu 2 lub 3 razy dziennie wynosi 2 tygodnie. Schultz zaleca krótkie okresy ćwiczeń od 5 do 15 – 20 minut.

Metodę treningu autogennego można z pożytkiem wykorzystać do formowania wielu cech własnej osobowości. Do tego celu nadaje się szczególnie powtarzanie w czasie głębokiego odprężenia formuł autosu- gestii. Można więc sugerować sobie, że jest się pewnym siebie, stanowczym, nastawionym życzliwie ku ludziom, nastawionym optymistycznie do własnej przyszłości. Można pobudzać w ten sposób własną odwagę, pracowitość, wytrwałość, odporność psychiczną.

Combs i Snygg interesują się głównie właściwościami obrazu siebie, jakie powinna mieć jednostka o dojrzałej osobowości. Najważniejsze w dojrzałej osobowości jest to, aby obraz siebie człowieka był pozytywny, aby człowiek wierzył, że jest zdolny do walki z życiem, aby traktował siebie jako osobę, która jest równie wartościowa jak inni ludzie, i aby czuł się równy z innymi.